Dit is het risico dat een probleem bij één financiële instelling leidt tot problemen bij banken. Een voorbeeld: bank A gaat failliet; banken B en C hebben geld geleend aan bank A. Spaarders die rekeningen aanhouden bij banken B en C willen “voor de bui binnen zijn” en willen hun geld opnemen, doch banken B en C raken daarmee in korte tijd door hun liquiditeiten heen, en komen ook in moeilijkheden. Dit is een risico dat niet zozeer een individuele financiële instelling bezighoudt als wel de toezichthouders op de financiële sector zoals de AFM en DNB in Nederland en de SEC in de Verenigde Staten. De portee van dit risico is moeilijk in te schatten. Dat het, gelet op de zeer grote geldstromen in de financiële wereld, geenszins verwaarloosbaar is, wordt algemeen aangenomen. Duidelijk is eveneens dat toezichthouders zich van het bestaan ervan bewust zijn, evenals van de potentiële gevolgen ervan. Wellicht is de vergelijking met een epidemie te trekken: een in moeilijkheden verkerende financiële instelling is tot op zekere hoogte te vergelijken met een geïnfecteerde patiënt. Die patiënt zal zo spoedig mogelijk in quarantaine geplaatst worden, voordat hij anderen kan besmetten. Bij een financiële instelling neemt dit de vorm aan dat de diverse toezichthouders zullen trachten te voorkomen dat de liquiditeitsproblemen en de daarmee samenhangende vertrouwensbreuk zich over het financiële systeem verspreiden. Dit leidt dan tot een “reddingsoperatie” waarbij meestal getracht wordt de in moeilijkheden verkerende instelling ordelijk te liquideren, ofwel deze te doen overnemen. In het verleden leek het erop dat het systeemrisico vrij goed beheerst werd. Er hebben zich wel deconfitures voorgedaan zoals Barings, Long-Term Capital Management, maar de “uitstralingseffecten” bleven steeds beperkt. Sinds 2008 maakt men zich zorgen over een systeemrisico in de wereld van kredietderivaten horende bij de kredietcrisis.